De eerste volle werkweek

Tijd voor de nieuwe werkweek! Op een zondag, welteverstaan. Waar in de westerse wereld de week op maandag begint, is dat in Israël op de zondag. Dat komt doordat de ‘rustdag’ hier op de zaterdag is: de Shabbat (mocht het je niets zeggen, misschien doet het Nederlandse ‘sabbat’ dat dan wel). Hoewel je misschien zou denken dat het heel gek moet zijn om op zondag weer aan het werk te gaan, dat valt wel mee. Ik had gewoon twee dagen weekend gehad, en vaste dingen waaraan ik zou merken dat het weekend verschoven is (zeg bijvoorbeeld waterpolowedstrijd op zaterdagavond, zwemwedstrijd op zondagmiddag, etc) heb ik nu ook niet, dus dat went snel. 

Oké, wel twee dingen. Ten eerste stond mijn outlookagenda nog wel gewoon op ‘Nederlandse’ weken, met het weekend een ander kleurtintje dan de werkdagen, en de eerste dag van de week helemaal links in weekweergave. Dat was verwarrend, dus dat heb ik nu aangepast aan de Israëlische manier. Geen verwarring meer! Het tweede gekke is iets waar ik minder aan kan doen: de zondag is vaak laatste dag van een sporttoernooi, met de finale dus. En dan ook vaak overdag, tijdens werktijd. En dat ook nog eens in de zomer, wanneer er nog eens extra veel sportevenementen zijn. 

Deze zondag was dat het geval met twee evenementen: de Grand Prix van Duitsland én de laatste etappe van de Tour de France vonden plaats. En ohja, het was de laatste dag van het WK zwemmen, met de finale van de 50m vrij met Ranomi. Alles wilde ik eigenlijk wel zien. 

Hoewel de 50m-vrij-finale overdag was, scheelde het natuurlijk dat het maar zo kort duurt, dus ik heb gewoon even tijdens werktijd een minuutje of twee gekeken. De Formule 1-race begon al om 15.00 uur Nederlandse tijd, maar gelukkig is het in Israël een uurtje later. Kon ik mooi om 17.00 uur naar m’n kamer en het laatste deel van de race zien. En de Tour? Omdat het de laatst etappe was kon ik die mooi na eerst nog een uurtje zwemmen daarna  kijken. De laatste etappe begint pas later, en is tijdens de rit niet zo interessant, tot ze de Champs-Élysées oprijden. Kwam mooi uit zo. Daarna de Avondetappe natuurlijk, altijd mooi als de laatste etappe erop zit. Toch de sportzondag goed uitgespeeld! Maar, nu de tour voorbij was, wat nu? Een zwart gat, help!

Bij stage was ik eindelijk door de papers heen, en kreeg ik van Ruud code die erbij hoorde om een neuraal netwerk te gaan bouwen. [jargon] De library waarin het geschreven was was Keras, wat die ik nog niet kende (ik heb alleen wat ervaring met Pytorch, een een heel klein beetje met Tensorflow, mocht het iemand iets zeggen) [/jargon], dus dat betekende dat ik dat eens uit moest gaan pluizen. Op zich niet erg, het principe dat je uitwerkt is hetzelfde, dus het was niet lastig te begrijpen. 

Ondertussen werd er hard geklust in het gebouw van ons lab. Zelfs zo erg dat bijvoorbeeld Ronnie ergens anders ging zitten om te werken. Gelukkig heb ik mijn koptelefoon met noice cancelling meegenomen, wat een hoop scheelt. 

Op de dinsdag kwam er nog een persoon die onder Ruud valt aan in Israël. Dit keer geen masterstudent, maar iemand die sinds juni aan zijn PhD is begonnen bij de SPS-groep: Nishith (of kortweg Nish). Hoewel hij oorspronkelijk uit India komt, had hij zijn master in Engeland gedaan, en vervolgens zijn tweede master, Nuclear Fusion, aan de TU/e. Tijdens die tweede master was hij in aanraking gekomen met machine learning en deep learning, en zo kwam hij bij deze PhD uit. Spreekt dus prima Engels, wat niet altijd het geval is bij Indiërs :-).

Hij had net zoals ik een goede timing om aan de komen, gezien in de lunchpauze er weer een teammeeting was. De meeting had deze keer als doel de status van de klinische projecten toe te lichten, niet in de laatste plaats omdat dit Shira’s echt laatste meeting en werkdag was, voor ze ging emigreren. Daarom was er aan het einde van de meeting ook een heerlijke cheesecake. Onder het genot dit heerlijke baksel werd de reis van Nish besproken, en zo kwamen we op visumaanvragen, en ook op de do’s en don’ts van studenten Nuclear Fusion. Zo kun je bij visumaanvragen beter niet zeggen dat je Nuclear Fusion studeert. Nee, zeg Plasma Physics. Inhoudelijk niet heel verschillend, maar het maakt bij de ambassade wel een wereld van verschil!

Uit de gesprekken met Nish bleek dat ik best wel bof met mijn kamer. Hij heeft een kamer met gedeelde keuken en badkamer met zes personen, in tegenstelling tot mijn kamer met eigen badkamer en keuken. Zit ik dus best wel luxe! Nish had gevraagd of hij kon wisselen van kamer, maar dat was niet mogelijk. Het is puur op basis van beschikbaarheid van kamers. Gelukkig maar dat foutje met mijn e-mailadres tijdens de voorbereiding geen roet in het eten heeft gegooid!

Op de donderdagochtend heb ik uiteindelijk mijn drie-maandenabonnement voor het recreatiecentrum aangeschaft, zodat ik precies tot mijn laatste dag kan zwemmen. Vanaf vandaag is het namelijk nog drie maanden! Het kost ongeveer even veel als een jaarabonnement bij het studentensportcentrum in Eindhoven, maar gezien ik van plan ben er veelvuldig gebruik van te maken vind ik het het wel waard. En zwemmen is ook gewoon ideaal als beweging in dit warme land. 

Op stage moest ik na het bestuderen van de papers nu een uitleg geven aan Nishith over wat ik dus gelezen en bestudeerd heb. En ik kan je vertellen, dat was een zware bevalling. Ik viel steeds stil en moest geholpen worden. Dat was niet leuk, maar ook een wijze les. Gezien ik het niet uit kon leggen, snapte ik de stof nog niet goed genoeg. Ruud heeft vervolgens de boel verder uitgelegd. Al snel werd alles stukken duidelijker, en ik stak er veel van op. Ik had duidelijk nog niet alles goed uitgevogeld, maar er ging nu een wereld voor me open. Dat was een heel gaaf Eureka-gevoel. 

Gedurende de week hadden Nish en ik afgesproken dat we het volgende weekend naar Ruud zouden gaan in Tel Aviv. Hij woont daar in een Airbnb tijdens zijn verblijf is Israël, en komt dus elke dag met de trein (die overigens precies naast de campus aankomt, ideaal!). Dat betekende dat mijn plannetje om mijn tweede weekend in Israël naar Tel Aviv te gaan een weekje werd uitgesteld. Vervolgens had ik al snel besloten om naar een andere dichtbijzijnde hotspot te gaan: Jeruzalem!

In het openbaar vervoer werken ze in Israël met een soort OV-chipkaart, de Rav Kav. Hier kun je abonnementen op hebben, maar ook gewoon tegoed. Deze moest ik dus aanschaffen voordat ik met de bus naar Jeruzalem zou kunnnen. Donderdag ben ik na werktijd dus naar het busstation van Rehovot gelopen, een klein halfuurtje lopen. Daar zou ik zo’n kaart aan kunnen schaffen, zodat ik de volgende dag zonder zorgen met de bus zou kunnen. 

Bij het busstation aangekomen, bleek het loket gesloten zijn! Een tijdje al, zo leek het. ‘Closed untill further notice’, stond er in het Hebreeuws (bleek na uitzoeken). Maar een kaart had ik wel nodig om te kunnen betalen in de bus. Oh jee. Wat nu?