Een verhelderend team-event

Nu mijn vaste werkplek duidelijk was, liep ik vanaf deze woensdag dus voor het eerst de route waar ik voor de rest mijn stage de stagedag mee begin en (andersom dan) eindig. Hier (*klik*) vinden jullie een timelapse van die route, die zo’n 10 minuten lopen is.

Naast het inlezen en het aanvragen van een account voor de computing cluster (waardoor het trainen van modellen veel sneller gaat), was de woensdag niet zo speciaal. Maar de avond wel, want het team-event vond plaats bij Yonina thuis! Samen met Ruud en Avishay reed ik met Oded mee naar het huis van Yonina. Na vijf minuutjes waren we er al. Na mijn opmerking dat dit best te lopen was geweest, werd me al snel duidelijk gemaakt dat ik duidelijk nog niet goed ingeburgerd was. Veel te warm om te lopen!

Het huis was best groot, en dat bleek niet zomaar: Yonina had vijf kinderen! Wat ook gelijk opviel was de vitrine met typisch Joodse inhoud: zo’n zevenarmige zilveren kandelaar, heel wat ander zilverwerk, en ook heel wat Tenach-boeken (denk ik). Mijn observatie bleek correct, Ruud vertelde dat Yonina en haar gezien streng Joods zijn. Zo was hij recent een keer uitgenodigd om de Sabbat bij haar te vieren, en dat bleek een hele ervaring. Op Sabbat verrichten de Joden geen arbeid, maar ze mogen ook geen arbeid vragen. Tijdens zijn bezoek was Ruud per ongeluk tegen de lichtknopjes gaan staan en dat was een probleem, want hierdoor gingen de lampen uit terwijl die aan moesten zijn. Heel tactisch werd er dus aan Ruud gevraagd of hij misschien wilde leunen (“Can you lean?”, zonder er dus verder iets specifieks bij te noemen). Dit was dus hun manier om te vragen om het licht aan te doen, zonder specifiek om arbeid te vragen.

Heel het team was aanwezig bij het team event, inclusief aanhang en dus ook kinderen. Best leuk om zo ook, tsja hoe zeg je dat, de context van de collega’s te zien. Er was een klein buffet (koosjer uiteraard), en ook desserts daarna. Na het dessert was er ook een borreltje voor iedereen. Hier zat nog een speciale activiteit bij: iedereen moest zich een voor een voorstellen. Hier en daar werd natuurlijk wat gegrapt, zoals door de man van Yonina, die zich na Asya moest voorstellen. Asya had zich voorgesteld als de assistent van Yonina, waarna Shlomi (zo heet de man na Yonina) bij zijn beurt Asya corrigeerde door te zeggen dat híj toch echt de assistent van Yonina was.

Later op de avond werd langzaam maar zeker de reden(en) van het team event echt duidelijk. Ten eerste was het een jong team. Het werd me duidelijk dat het de groep nog maar recent naar het Weizmann Institutute of Science was verhuisd, vanuit het Technion Institute of Technology in Haifa. Alleen Yonina en de twee postdocs (en misschien Shira, maar dat weet ik niet) waren meeverhuisd, de rest van de groep was dus geheel nieuw. Dit was de eerste keer dat het team in zijn geheel bij elkaar was sinds de start op Weizmann. Dat verklaarde een hoop!

De tweede reden was om afscheid te nemen van Shira. Zoals in het vorige blog al gezegd ging ze stoppen, maar wel met een bijzondere reden: ze ging met haar gezin emigreren naar Canada. Yonina had dus een soort speech voorbereid en er waren wat cadeautjes. En een bijkomend voordeel was dat iedereen nu Yonina's huis had gezien, wat naar verluid pas net helemaal af was; de dozen waren nog maar net opgeruimd.

Wat ik zelf nog leuk vond: de jongste van Yonina, een ventje van zo’n 4 à 5 jaar oud, probeerde de aandacht van zijn vader te trekken: “Abba, abba!” Verrek, dacht ik, dat ken ik. Na even diep graven wist ik het weer. Natuurlijk, abba betekent vader/papa! Moest gelijk aan een zeker liedje denken.

In de auto op de terugweg werden er lekkere Elektro-grapjes gemaakt, bijvoorbeeld over het vele praten en actief zijn van Yonina: wij zijn maar de FPGA'tjes, zij de GPU. Ze heeft een veel grotere Nyquist rate dan wij. En ga zo maar verder. Het was een toffe avond met veel verschillende indrukken.

De volgende ochtend ben ik het zwembad maar eens uit gaan testen, voordat mijn week gratis toegang voorbij was. Op de website van het recreatiecentrum las ik dat het een semi-olympic sized zwembad was, dus ik had op zich hoge verwachtingen. Het recreatiecentrum ligt op de campus en is een combinatie van onder andere dus een overdekt zwembad, een fitnessruimte, een buitenbad met kinderbadjes en ligweide, en ook een aantal sportvelden zoals een basketbalveld en een tennisbaan. Het is toegankelijk voor iedereen in Rehovot, maar (oud-)werknemers en (oud-)studenten kunnen goedkoper een abonnement aanschaffen. Een beetje hetzelfde als het SSC in Eindhoven dus. 

Uiteindelijk heb ik toch moeten concluderen dat mijn verwachtingen van het zwembad iets te hoog waren. Het bad was namelijk maar vijf banen breed, het was aan één kant maar ongeveer een meter diep (als het niet minder is), en de vlaggetjes hangen op een meter of vijf (in plaats van de normale zeven). Dat laatste heb ik zelf empirisch vastgesteld, dat was even schrikken. Maar goed, uiteindelijk is het ook allemaal niet heel erg, ik kan mijn meters maken, mijn keerpunten draaien, en moest gewoon even bewust mijn rugslagslagen tot de kant even tellen (note to self: niet vergeten om in Nederland weer te wennen aan vlaggetjes op zeven meter!). 

Wat wel enigszins vervelend was, was de snelheid van de mensen in de baan. Er was een verdeling van banen in tweemaal 'slow', tweemaal 'medium fast', en eenmaal 'fast'. Zo snel werd er helaas niet gezwommen, dus dat was veel inhalen geblazen, wat ook nog eens bemoeilijkt werd doordat de mensen niet erg aan de kant zwommen. Maar, wel lekker gezwommen! Ondanks wat aanpassingen kan ik hier prima uit te voeten om lekker zwemmeters te maken. Wat ik verder nog leuk vond: op de website hebben ze ook over een 'rooftop pool', wat ik zelf zou interpreteren als een zwembad op een dak van een gebouw. Maar nee, hier bedoelen ze gewoon het overdekte zwembad, een zwembad met rooftop. 

Op stage maakte ik kennis met Gili. Ze had een gesprek gehad met Ruud en Yonina voor een positie binnen de groep. Zij is op dit moment haar PhD aan het afronden bij Tel Aviv University, en gaat daarna als postdoc aan de slag in 'onze' groep, op ongeveer hetzelfde onderwerp waar ik mee bezig ga. Afgesproken werd dat totdat haar PhD is afgerond, ik met haar via mail en Skype communiceer over voortgang. Uit het verdere informele gesprek tussen Ruud en Gili destilleerde ik dat het paper dat ik aan het doornemen was, nog gepubliceerd moest worden. Tijdens het doornemen was ik (uiteraard) een aantal fouten (opmaak, spelling, leestekens, et cetera) tegengekomen, dus die heb ik vervolgens met Ruud gedeeld. Was hij heel blij mee (hij is namelijk mede-auteur van het paper)! En ik dus ook :-).

Zoals jullie misschien weten is het weekend in Israel op vrijdag en zaterdag. Dat betekent dus dat het tijd voor weekend was! Eenmaal op mijn kamer heb ik uiteraard weer het laatste deel van etappe van de Tour de France gekeken. Ik had me voorgenomen de rest van het weekend gewoon rustig aan te doen, en alle indrukken van de eerste week te laten indalen. Kon ik gelijk ook fatsoenlijk mijn koffer uitpakken, want daar was ik nog niet aan toegekomen. Verder heb ik uiteraard beide dagen gezwommen, de campus nog wat verder ontdekt, en de Tour-etappes in zijn geheel gekeken. Dat waren de afgebroken etappe (ging door gebied waar ik vorig jaar op MTB-vakantie was) en de ingekorte etappe (ging naar Val Thorens waar ik heel wat jaren terug tijdens de zomervakantie ook was, dus dat was een aantal keer 'oh ja!'). Ook heb ik de Bellingcat podcast ontdekt en met interesse zitten luisteren (aanrader!), en de F1-kwalificatie gekeken. Tot slot heb ik ook uiteindelijk dit blog opgezet en mijn eerste stuk getypt. Een lekker luierweekend om bij te komen van de eerste week vol ervaringen dus, om op te laden voor de volgende week!