De eerste échte stagedag

De volgende dag stond ik om 9.00 uur weer voor Asya haar kantoor. Dit keer was ze er gelukkig wel. Al snel bleek dat ze de dag ervoor ziek was, en dat ze er niet aan had gedacht mij in te lichten. Ach, kan gebeuren. Nadat ze mijn Weizmann-pasje had gevraagd om me toegang tot het lab te geven, gingen we op pad. Er was dus blijkbaar een lab! We liepen naar buiten, op zoek naar het lab. Eenmaal buiten wist Asya ook niet precies de weg, maar na navraag aan een voorbijganger wist ze het weer. Onderweg naar het lab werd ik ondertussen uitgenodigd voor het team event bij Yonina (de prof) thuis, de volgende avond.

We kwamen aan bij een klein gebouwtje. Op de begane grond werd verbouwd, geklust, maar tussen de spullen door gingen we de trap op, en kwamen we inderdaad uit bij een lab. Hier werd ik geïntroduceerd aan Oded (“I’m the Verasonics guy” (Verasonics is simpel gezegd een ultrasoundsysteem speciaal bedoeld voor onderzoek)) en Ronnie, de clinical manager, die ook in het lab zaten. Uit het gesprek kwam naar voren dat Ronnie, Oded en Asya er nog maar pakweg een maand werkte. Dat verklaarde het zoeken van de weg enigszins! Ik kreeg een plekje aangewezen met scherm, toetsenbord en muis zodat ik mijn eigen laptop kom gebruiken. Er kwam nog iemand anders langs waarmee ik kennismaakte (Avishay, “our algorithm guy”, aldus Oded), en verder bleek dat in de pauze ook nog een groepsmeeting zou zijn waar ik bij kon aansluiten. Ah, daar zal Ruud (mijn begeleider) dan vast ook zijn. Ik heb de papers maar weer tevoorschijn gehaald en deze verder doorgenomen.

Op een gegeven moment ging iedereen weg voor een andere meeting. Omdat de toegang op mijn pasje nog niet werkte, kreeg ik van Oded zijn fysieke sleutel waarmee het lab ook open kon doen. Verder werd ik geïntroduceerd aan de alternatieve uit- en ingang. Omdat er beneden flink geklust werd, kon het zijn dat ik niet via de gebruikelijk weg naar buiten kon. In dat geval kon ik de noodgang gebruiken, wat erop neerkwam dat je door een raam naar buiten moest, om vervolgens middels een smal trapje naar beneden te gaan en midden in de tuin uit te komen. Interessant!

Ondertussen was ik dus alleen in het lab. Tegen lunchtijd ben ik naar buiten gegaan om te gaan eten, even uit die airco en genieten van het mooie weer! 10 minuutjes voor de meeting, net op het moment dat ik richting de groepsmeeting wilde gaan, werd ik gebeld door Oded via WhatsApp. Superslim! Want ik was gewoon met de openbare WiFi van de campus verbonden en zo kostte het mij geen geld. Daar was over nagedacht. Oded vroeg waar ik was, waarop ik zei dat ik buiten zat te lunchen. “Ah, that’s a shame, Mark!” Er bleek lunch te zijn bij de meeting. Verder vroeg-ie of ik de weg kon vinden, maar dat was geen probleem. Ik had immers de dag ervoor al heel het faculteitsgebouw, waar de meeting zou zijn, al min of meer uitgespit. Op naar de meeting!

Het vinden van de locatie was inderdaad geen probleem. Binnen zaten al een aantal mensen, waaronder Ronnie en Avishay, dus ik nam ook plaats. Naarmate de tijd vorderde kwamen er steeds meer mensen binnen: Oded, Yonina (de prof), en ook Ruud.

Even een introductie- en achtergrond-intermezzo: Ruud is mijn begeleider vanuit de TU/e. Hij is assistant professor bij de SPS-groep van de faculteit (klik hier voor inhoudelijke informatie over waar hij zich mee bezighoudt), en met hem heb ik ook gesproken tijdens het zoeken naar een stage naar aanleiding van een vak wat ik interessant vond, waar hij college gaf. Hij is tijdens mijn stageperiode ook een groot deel van de tijd hier bij Weizmann als visiting researcher, wat (onder andere) te maken heeft met een Rubiconbeurs die hij ontvangen heeft (zie dit Cursor-artikel voor meer informatie). Overigens is hij al meerdere zomers in Israël geweest om met Yonina te werken, ook tijdens zijn PhD die hij nog niet zo lang geleden heeft afgerond.

Terug naar de meeting. Ruud was verrast mij te zien, hij wist niet dat ik er nu zou zijn. Terwijl ik met hem toch mijn beschikbaarheid heb kortgesloten. Maar misschien had ik het hem nog even specifiek moeten laten weten wanneer alles vastlag. Hoe dan ook, ik was er! Toen iedereen binnen was, konden we beginnen. We begonnen met een rondje introduceren, want blijkbaar waren er elke meeting tot nu toe steeds nieuwe mensen. Zo waren er dus een professor (Yonina), een secretaresse van Yonina (Asya), twee postdocs (Satish en Nir), een visiting researcher (Ruud), twee PhD’ers (Avishay en Alejandro), een “Verasonics guy” (Oded), een lokale masterstudent (Alon) van Yonina, een visiting masterstudent (hé hallo!), en twee clinical managers (Ronnie en Shira). Het bleek dat Shira er binnenkort mee stopt en dat Ronnie haar vervangt. Dat verklaarde in ieder geval waarom Ronnie hier nog maar recent werkt. Maar een redelijk kleine groep dus!

Na het introduceren werd de ‘agenda’ even kort besproken. Eerst een paar mededelingen, daarna het bespreken van de resultaten van een kleine enquête tijdens een vorige meeting, en vervolgens een presentatie van Ruud. Ruud zou een uur hebben voor zijn presentatie, maar Yonina gaf al aan dat we daar waarschijnlijk niet aan zouden komen omdat ze zoveel te zeggen had. En inderdaad, in de korte periode dat ik Yonina maar had meegemaakt had ik al geconcludeerd: ze is zeker niet op haar mondje gevallen. Kletsen kon ze!

Uiteindelijk waren er van het eigenlijke uur inderdaad nog maar 25 minuten over. Ruud vertelde over Eindhoven (het welbekende airport-seaport-brainport-riedeltje), de TU/e, zijn werk, en ook het recente afstudeerwerk van Iris Huijben kwam langs. Vooral het deel vanaf zijn werk binnen de SPS-groep vond ik erg interessant en leerzaam, omdat ik dit nog nooit gehoord had. Er ging een klein wereldje voor me open. Yonina vond het ook erg interessant, dat bleek wel uit het feit dat ze na de 25 minuten naar de decaan rende om te vragen of het erg was als ze wat later aansloot bij de meeting die ze met hem had. Het was geen probleem, en zo gingen we nog even verder. Een mooi compliment voor Ruud!

Na de groepsmeeting heb ik met Ruud op zijn tijdelijke eigen kantoor hier een soort kick-off gehad. Leuk feitje vond ik dat het nummer van zijn kantoor 247 is: het vaste deel van alle telefoonnummers op de TU/e. Ruud had er nog niet bij stilgestaan, en was ook iets minder onder de indruk ervan dan hoe ik van mijn vondst genoot. Ach ja, ik vond het in ieder geval een mooi toeval. Het project werd door de bespreking wat duidelijker (ik ga nog een aparte post maken over mijn project), en ik heb een ‘ultrasound 101’-uitleg gehad, omdat ik er nog nooit mee gewerkt had. Verder kreeg ik ook twee papers om me preciezer in te lezen. Daar kon ik mooi de volgende dag mee verder, omdat het ondertussen al tegen 17.00 uur was.

Eenmaal op mijn kamer heb ik de etappe mooi af kunnen kijken (voordeel van dat het hier een uurtje later is dan in Nederland/Frankrijk). Verder was ik van plan om het zwembad uit te gaan proberen, want ik had een mailtje gehad van het International Office gekregen dat ik de eerste zeven dagen gratis toegang kreeg tot het recreatiecentrum waar het zwembad deel van uitmaakt. Na goed lezen bleek echter dat ik de geprinte mail en een kopie van mijn paspoort mee moest nemen. Dat ging ik de volgende dag maar eens uitzoeken, hoe ik kan printen/kopiëren. Ik was al lang blij dat deze dag veel soepeler ging dan mijn eerste dag: een prima lab, fijne collega’s. Gelukkig was ik na de toch wel valse start van de eerste dag nu op de juiste plek terechtgekomen; geen warm hok op drie hoog met mieren, maar een prima koel lab, een warm bad van collega’s bij de groep waar ik hoorde, en een inhoudelijk startschot. Benieuwd wat het teamevent bij Yonina thuis gaat brengen!