Een aangename verrassing

Richting de bagageband dus! Onderweg daarnaartoe kwam ik langs de paspoortcontrole. De mevrouw achter de balie wilde weten waar ik ging studeren (want studentenvisum). Na het laten zien van de bevestiging in het Hebreeuws die ik had gekregen voor het aanvragen van mijn visum, mocht ik doorlopen. Ik kreeg een blauw kaartje mijn 'stay permit', waarmee ik door de poortjes achter de hokjes kon. Dat ging dus allemaal tamelijk soepel. Daar was ik dan. Ik kon op zoek naar mijn bagageband. Natuurlijk moest ik bij de achterste zijn. Eenmaal daar aangekomen viel tijdens mijn eerste blik op de band mijn oog direct op een koffer met herkenbare bagageband. Ja hoor! Mijn koffer had de overstap gehaald en was weer in mijn bezit. Een hele opluchting!

Snel heb ik het thuisfront verwittigd dat ik geland was en mijn bagage compleet had, waarna ik op weg kon naar de uitgang. Na het pinnen van mijn eerste Israëlische sjekels kon de zoektocht naar de taxi beginnen. In de beschrijving die ik had gekregen stond heel duidelijk dat je naar de officiële taxistandplaats moest. Deze was snel gevonden, want er stond een hele rij. Het werd ook snel duidelijk waarom er zo specifiek stond dat ik naar de officiële taxistandplaats moest, want van alle kanten werd ik door taxironselaars bestookt. Ondanks de lange rij liep het lekker door. Er stonden heel veel taxi’s klaar, en zo kon de rij zich van voor naar achter mooi achtereenvolgend verdelen over de taxi’s. Terwijl ik in de rij stond, zag ik op een beeldscherm dat er vaste prijzen waren voor alle steden. Toen ik een taxi had en de bestemming doorgaf aan de taxicoördinator werd de prijs van tevoren vastgesteld met de chauffeur: de prijs naar de bestemming zoals ik op het scherm had gezien, plus een bedrag per koffer. Uiteindelijk was ik het bedrag kwijt wat ook ongeveer aangegeven was. Mooi, alles volgens plan; geen verrassingen tot nu toe!

Na een korte tussenstop bij het tankstation bracht de taxi me naar Rehovot, waar het Weizmann Institute of Science ligt, het instituut waar ik mijn stage ga doen. Hier kwam ik rond 1.00 uur aan. Het idee was dat ik bij de hoofdpoort van de campus mijn paspoort liet zien, waarna ik de sleutel zou krijgen voor mijn kamer, en de taxi me bij de deur kon afzetten. Gelukkig snapte de chauffeur dat. Nadat ik inderdaad de mooie envelop die voor mijn klaarlag kreeg, ontving de chauffeur mondeling de route naar het complex. Na nog een kort ritje in de taxi, was ik op mijn bestemming aangekomen. De chauffeur hielp me nog even met mijn koffers, en na het betalen van het afgesproken bedrag, sjeesde hij ervandoor.

Daar stond ik dan, met de envelop in mijn handen. Alles ging tot nu precies zoals omschreven in de uitleg die ik had gehad voor vertrek. Tijd om die envelop eens open te gaan maken. In de envelop zat een soort boekje met een plattegrond van de campus aan de ene kant, en een grove plattegrond van Rehovot zelf aan de andere kant. Op het boekje zat ook een soort vakje, met daarin in een pasje en een sleutel. Verder zat er ook een begeleidende brief bij, waaruit bleek dat ik met het pasje toegang had tot de campuspoorten, alsook tot het complex waar mijn kamer in zat, en met de sleutel toegang tot mijn kamer. Op naar de voordeur maar.

Bij binnenkomst was ik direct onder indruk: het is een best grote kamer, met eigen badkamer en eigen keuken. Ik had al op de website gelezen wat ik ongeveer zou krijgen, maar om het nu ook onder ogen te zien was erg bevredigend. Een prima kamer; hier zou ik de komende maanden prima kunnen vertoeven. Het voelde ook gelijk als thuis, want mijn telefoon was zelfs al verbonden met de WiFi! Jaja, ze hebben eduroam hier, dus ik hoefde niet eens iets in te stellen op mijn telefoon. Net als thuis! Op bed lag het beddengoed al klaar, dus na een teken van leven en wat foto’s van de kamer naar het thuisfront, kon ik mijn bed op gaan maken. Uiteindelijk lag ik rond 2.30 uur in bed. Het was gelukt: bagage in mijn bezit, gearriveerd op mijn kamer. Eigenlijk was alles naar omstandigheden perfect gegaan! Maar wát een omstandigheden, hè. Tijd voor een flinke dosis slaap!

Daar dacht mijn biologische klok anders over. Op automatische piloot werd ik om 8.30 uur wakker (07.30 uur Nederlandse tijd). Omdat ik toch al wakker was had ik zo’n twee uur later een afspraak met de gebouwbeheerder. Er moest namelijk nog een contract getekend worden, en de betalingen moesten nog worden geregeld. Tenminste, dat van die betalingen, dat dácht ik. Maar niets bleek minder waar: tot mijn grote verbazing hoefde ik niets te betalen. De vakgroep had mijn huur al betaald! Dat was me nog eens een aangename verrassing! Ik was al enorm blij dat ik door de onderhuur niet voor mijn kamer in Eindhoven hoefde te betalen, maar nu kwam dit er ook nog een bij (of ging ervan af, ’t is maar hoe je het bekijkt). Dat spande echt de kroon, maakte mijn dag.

Vol enthousiasme verliet ik de gebouwbeheerder. Vervolgens ben ik rondje gaan lopen over campus. Even de locatie verkennen, de hotspots spotten, zoals het zwembad en de faculteit. Daarna ook maar snel een supermarkt opgezocht buiten de campus. Het was zo langzamerhand tijd voor lunch, en ik had ook nog niets gegeten sinds mijn maaltijd in het vliegtuig de avond ervoor. In de winkel heb ik me maar even louter gefocust op wat ik zocht: lunch. Het precies uitzoeken wat ze allemaal verkopen was voor later, nu moest ik even iets eten. Ik heb veel te lang erover gedaan om een brood uit te zoeken (vezels, waar zijn jullie?!), heb vervolgens iets wat het meest leek op vleeswaren (wat de boer niet kent dat vreet-ie niet) en een pak melk waarvan er de meeste rijen waren (dat zal wel de veilige keus zijn) meegenomen, en ben weer terug gegaan naar mijn kamer om te lunchen.

Na de lunch was het tijd om naar de faculteit te gaan. Gezien de persoon waar ik alle stage-formaliteiten mee had geregeld net vanaf mijn aankomstdag twee weken op vakantie ging, zou ik bij iemand anders langsgaan: de secretaresse van de professor waar ik mijn stage doe, Asya. Ze zou op kantoor 7 zitten. Toen ik het gebouw binnenkwam, zag ik alleen kantoren vanaf een 101. Kantoor 107 (dat leek me een logisch keus gezien de opgegeven locatie) bleek op slot te zitten. Op het bordje vond ik geen bekende naam, dus ben ik maar verder gaan zoeken. Op de tweede verdieping vond ik ook een kantoor zeven, 207 om precies te zijn. Ook geen bekende namen. Na nog wat verder te zoeken (zo moeilijk kon het toch niet zijn?) liep ik op de derde verdieping iemand tegen het lijf die zag dat ik aan het zoeken was. Zij kon me gelukkig uit mijn lijden verlossen: er bleek een kelder te zijn, aardig verborgen uit het zicht bij binnenkomst. Aha!

Daar was kantoor 7, vrolijk stapte ik binnen met de vraag of de persoon die binnen Asya was. Dit bleek niet het geval. Asya zou aan het lege bureau in het kantoor moeten zitten, maar was vandaag nog niet gezien. Vervolgens ben ik even op de gaan wachten (ik had immers afgesproken dat ik langs zou komen (geen specifieke tijd, maar wel vandaag)). Na een kwartiertje werd ik door iemand anders geholpen en kreeg ik een sleutel naar een warm hok op de derde (bovenste) verdieping. Hier zat een andere student te werken. De ramen stonden open, de airco stond aan. Niet echt effectief als je het mij vraag. Ik kon een van de plekjes kiezen. Overal liepen kleine mieren. Die zouden wel weggaan als er iemand op de plek ging zitten, aldus de student die er zat. Afijn, het zal wel. Vervolgens ben ik maar de papers die ik als voorbereiding had gekregen door gaan nemen. Na een minuut of dertig begon ik te knikkebollen boven mijn papers, dus heb ik mijn spullen maar weer ingepakt en ben ik naar mijn kamer gegaan. Daar heb ik lekker de tour gekeken, en mij verder verdiept in waar ik mijn blog ging maken. Dat was er namelijk nog niet echt van gekomen. Rond een uur of 20.30-21.00 ben ik gaan slapen. Uitgeteld. Hopelijk zou Asya er de volgende dag zijn, dit was niet zo denderend …