Een geslaagd plannetje

Nu ik duidelijkheid had over mijn kamer, kon ik eindelijk werk gaan maken van mijn visum. Zoals de website van de ambassade aangaf heb ik een mailtje gestuurd naar de Israëlische ambassade in Den Haag, met daarin de dagen die ik langs zou kunnen komen voor de visumaanvraag. Voor de zekerheid had ik mijn beschikbaarheid van de daarop volgende drie weken gegeven, zodat er wel een geschikt moment móest zijn. Ik had daarbij de tijden precies zo gekozen dat ik ná de spits kon gaan reizen, zodat de trip naar Den Haag goedkoper was. Er gingen drie dagen overheen (de eerste optie uit mijn lijstje was ondertussen al voorbij) voordat ik respons kreeg: ik mocht op de een na laatste optie uit mijn lijstje langskomen, op dat moment nog een kleine twee weken vooruit. En hoe laat? Een halfuur eerder dan wat ik had aangegeven, natuurlijk ... Afijn, ik had een afspraak. Gezien de responstijd van drie dagen liet ik het er verder maar bij zitten. Dan maar een iets duurdere treinreis.

Na de kleine twee weken was het zover, de dag om naar de ambassade te gaan was aangebroken. Het begon interessant: ik werd uit mezelf wakker, zonder wekker. Ik keek op mijn wekker. Ohjee! Over een kwartier moest ik op het station zijn om mijn trein te halen! Het geslaagde, gezellige, fijne, maar ook vermoeiende weekend met Z&PC De Schelde achter de bar bij de Havendagen in Terneuzen (waar ik trouwens ook nog door attent meedenken (dank je wel Manon!) een onderhuurder vond voor mijn kamer in Eindhoven voor de tijd dat ik in Israël ben) had zijn strepen achtergelaten: bij thuiskomst op bed gaan liggen en vervolgens in slaap gevallen, zonder wekker te zetten. Gelukkig was daar toch nog mijn biologische klok die het aanvoelde.

Maar nog steeds: nog maar een kwartier tot de trein! Gelukkig had ik alle benodigdheden al lang klaar liggen (ruim twee weken al natuurlijk), en kon ik als de wiedeweerga ervandoor. Binnen twee minuten na ontwaken stapte ik op de fiets, binnen negen minuten was ik bij het station en kocht ik een kaartje via de NS-app op mijn telefoon voor het deel van de reis dat ik in de spits reisde, checkte ik in en liep ik naar het perron. De trein kwam net aanrijden, nog drie minuten over! Niets aan de hand :-).

Doordat ik in slaap gevallen was de vorige avond, had ik nog niet de NS-dagkaart van Kruidvat die ik op het oog had aangeschaft. Dat deed ik dus in de trein. Daar had ik prima de tijd voor tot de trein in Tilburg zou zijn, tot waar mijn 'spitskaartje' geldig (en nodig) was. Ik was immers gewend met de kaartjes van actievandedag.nl te werken, en die kreeg je direct na betaling binnen. Netjes de aankoop gedaan, en gelijk kreeg ik een bevestigingsmail. Dan zou de ticketcode wel snel volgen. Er gingen wat minuten voorbij, maar nog geen ticket. Ik bekeek de bevestigingsmail nog een beter: 'uw ticket wordt binnen 3 uur verzonden'. Hmm! Even wachten nog maar dan, ik was bij Boxtel en dan is het nog even tot Tilburg.

Ondertussen bekeek ik een beetje mijn opties. Wat kan ik doen? Wat zou als oplossing het goedkoopst zijn als ik het ticket bij Tilburg nog niet binnen heb? Toen de trein Oisterwijk passeerde begon ik hem toch wel te knijpen, en besloot: nog maar even een normaal kaartje in de NS-app kopen van Tilburg naar Breda, dan is er iets meer tijd om na te denken, en meer kans dat het ticket binnen zou zijn. Ik wilde het er niet op wagen om snel naar beneden te lopen, uit te checken met de app, in te checken met mijn OV-chipkaart voor reizen met korting, en dan te hopen op tijd terug te zijn om dezelfde trein weer in te stappen. Én dan zou ik opnieuw moeten rennen om uit te checken onderweg op een ander station, als mijn dagkaart er was. Nee, dat was te veel risico. Ik kocht het tweede 'spitskaartje', en doorliep opnieuw mijn opties. Tot mijn grote vreugde hoefde ik geen grote keuze meer te maken: mijn ticket kwam redelijk snel na vertrek uit Breda binnen. Al met al toch een halfuur moeten wachten. Weten we dat ook weer.

De rest van de reis ging prima, en ik kwam op tijd aan bij de ambassade, welke gevestigd is in een kantoorpand op een steenworp afstand van het Binnenhof. Ik liep achter andere mensen die het kantoorpand binnengingen aan, en stapte in de lift. Op de vierde verdieping bevond zich de ambassade, dus ik drukte op dat knopje. Nadat de lift op de tweede verdieping stopte voor andere mensen in de lift, ging-ie daarna tot mijn verbazing weer terug naar de begane grond. Toen ik opnieuw op het knopje voor de vierde verdieping drukte, zag ik dat het lampje rond het knopje gelijk weer uitging. Vreemd. Ik liep weer terug naar de ingang, en zag daar een speciale bel voor de ambassade. Na aanbellen vertelden zen me dat ik plaats mocht nemen in de lobby, voor de lift. Dan zou ik worden opgehaald.

Op den duur kwam er een ambassademedewerker, die me meenam naar het trappenhuis en daar onder meer mijn papieren doornam en me erover ondervroeg. Ook had ik nog een los visum voor mijn trip naar Turkije vorige zomer in mijn paspoort zitten. Daar kwamen ook allerlei vragen over, net zoals over het briefje met het betaalpasblokkeertelefoonnummer dat ik standaard in mijn paspoort heb zitten. Na een tijdje bleek dat, in tegenstelling tot wat op het overzichtje van benodigdheden voor de aanvraag van een studentenvisum stond, ik ook al een vliegticket nodig had. En tja, die had ik dus nog niet. Als goed ingelezen student had ik namelijk netjes het advies gevolgd van de TU/e om pas mijn ticket te boeken als alles geregeld was, ook het visum. Ik vertelde dat ik die indien nodig direct een vlucht zou kunnen boeken. Ik had namelijk niet echt tijd om nog een andere dag terug te komen. De medewerker liet me gelukkig weten dat ik mijn vliegticket kon gaan boeken, en ik voor 13.00 uur nog terug kon komen om – ditmaal mét vliegticket – alsnog mijn visum aan te vragen. Gelukkig.

Uiteraard had ik me reeds een beetje georiënteerd op mogelijke vluchten, maar ik had nog geen keuze gemaakt. Ik heb plaatsgenomen op een bankje in de zon aan de Hofvijver, nog eens goed de opties doorgenomen en uiteindelijk mijn ticket geboekt. Vervolgens snel naar een printshop om het ticket te printen, en toen kon ik terug naar de ambassade. Daar was het nog eens het zelfde riedeltje met de controle, met deze keer ook een tripje naar de kelder voor een scan zoals bij de douane op het vliegveld. Zo gauw alles oké was, konden we naar boven met de lift. Toen werd me duidelijk dat de medewerker met een sleutel het knopje van de vierde verdieping kon ontgrendelen, waarna we nu dus wel gewoon bij de ambassade op de vierde verdieping kwamen. Ahá! Eenmaal boven was ik redelijk snel aan de beurt, en werd ik geholpen door een vriendelijke mevrouw. Alles ging soepel, en toen was het zover: ik kreeg mijn paspoort met een mooie paginagrote sticker. Het visum was binnen!

Door het boeken van de vlucht was ook het allerlaatste wat nog geregeld moest worden voor de stage na het visum ook al gebeurd; twee vliegen in één klap! Ik kon me dus volle bak storten op het tentamen van mijn allerlaatste vak van mijn master, op de vrijdagavond. Zeker niet mijn favoriete vak, maar wel een verplicht nummertje voor mijn specialisatie. Na het tentamen wist ik nog niet zo zeker of ik het gehaald had. Als ik alle punten van antwoorden die ik zeker goed had opgetelde, kwam ik net niet op een voldoende uit. Het ging erom spannen. Ach, niets meer aan te doen op dat moment. Het was tijd om me op het volgende te focussen: de EAGLE study trip!

Zoals in een eerder blog al te lezen was, heb ik me het afgelopen collegejaar ook beziggehouden met de organisatie van een studiereisje naar Letland en Estland. Dit collegejaar stond in het teken van het halen van de laatste vakken van de master, zodat ik me daarna volop zou kunnen focussen op mijn stage en afstuderen, zonder andere verplichtingen (zoals vakken die nog gehaald moesten worden). Eigenlijk wilde ik ook nog eens de kartrekker van commissie bij Thor zijn, dat leek me heel leerzaam. Toen begin dit collegejaar de commissie voor het studiereisje werd opgezet, kwam dat eigenlijk wel mooi uit. De reis kon net voor mijn stage plaatsvinden, en ik mocht de voorzitter zijn van een mooi cluppie mensen. Dat kon mooi samen met de vakken die ik nog moest doen. Ideaal!

Dus zowel ver voor de stagevoorbereidingen als midden in de stagevoorbereidingen werd er ook hard gewerkt aan de EAGLE study trip (*klik*). Bijkomend voordeel was dat ik met dit studiereisje nog een beetje echte vakantie had, voordat ik op stage ging! Op de dinsdag na mijn laatste tentamen vertrokken we. Alles verliep soepel, we hadden alles goed voorbereid, al zeg ik het zelf. Daardoor voelde de reis voor mij dus ook echt als vakantie, ook al was ik mede de organisatie ervan (commissie en deelnemers: bedankt daarvoor!) Als klap op de vuurpijl werd tijdens de reis ook nog eens bekend dat ik mijn laatste tentamen (die ik net voor de reis had gemaakt) had gehaald! Mijn dag, reis, en eigenlijk misschien wel hele jaar kon niet meer stuk: ik had al de vakken van mijn master afgesloten, dus kon zonder rompslomp op stage, en zou daarna ook zonder rompslomp me puur kunnen gaan focussen op het afstuderen. Heel het plan voor het collegejaar kwam samen, precies zoals ik het bedacht had en voor me zag. Man, dat voelde goed! "I love it when a plan comes together." Machtig mooi!

Ik had mijn stage zo gepland dat ik na terugkomst van het studiereisje, een week later, nog een kleine week zou hebben om bij te komen, te wassen en mijn koffers voor Israël te pakken. Dit was maar goed ook, want daardoor kon mijn kamer ook goed worden voorbereid op de onderhuur (lees: opruimen, schoonmaken). Met fijne hulp van het thuisfront is het aardig goed gelukt. Die onderhuurder mag tevreden zijn! Ik had door die extra dagen gelukkig ook nog de tijd om een laatste keer bij De Schelde langs te gaan, en ook, na al een aantal jaren gevraagd te zijn langs te komen (hoi TvN!), eindelijk eens een bezoekje te brengen aan de Walhalla Zomerfeesten. Dat paste allemaal mooi in de planning. Bij de Zomerfeesten was het heerlijk genieten van en meeblèren met de ABBA-tribute-band, maar helaas ben ik ook door insecten geprikt in mijn benen waar ik wat heftig op reageerde, waardoor ik een dikke rode enkel aan het ene been en een dik rood scheenbeen aan de andere kant opliep. Maar, dat mocht de pret niet drukken. Ik ging vol gezonde spanning de zaterdag terug naar Terneuzen. De volgende dag zou ik vertrekken: mijn grote avontuur stond op het punt te beginnen!